بی نام و نشان

تا روی تو را دیدم و دیوانه شدم

از هستی و هرچه هست بیگانه شدم

بیخود شدم از خویشتن و خویشی ها

تا مست ز یک جرعه پیمانه شدم

افتاده به دام شمع پروانه دل

حاشا که رها کند غمش خانه دل

مطرود شود ز جرگه درویشان

دیوانه وشی که نیست دیوانه دل

با چشم منی جمال او نتوان دید

با گوش تویی نغمه او کس نشنید

این ما و تویی مایه کوری و کری است

این بت بشکن تا شودت دوست پدید

علمی که جز اصطلاح و الفاظ نبود

جز تیرگی و حجاب چیزی نفزود

هرچند تو حکمت الهی خوانیش

راهی بسوی کعبه عاشق ننمود

ساقی به روی من در میخانه باز کن

از درس و بحث و زهد و ریا بی نیاز کن

تاری ز زلف خم خم خود در رهم بنه

فارغ ز علم و مسجد و درس و نماز کن